ارزیابی اثر تمرین های تعادلی بر شاخص های تعادل بیماران دیابتی مبتلا به نوروپاتی

چکیده   زمینه و هدف: نوروپاتی محیطی از جمله عوارض شایع بیماری دیابت است. در این بیماری، به علت درگیری اعصاب محیطی، اختلال تعادل بروز می کند. هدف از این مطالعه، بررسی اثر تمرین های تعادلی بر شاخص های تعادل بیماران دیابتی مبتلا به نوروپاتی بود.   مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، تعداد 10 بیمار دیابتی مبتلا به نوروپاتی به عنوان گروه آزمون و 10 فرد سالم جور شده از نظر سن، به عنوان گروه کنترل سالم شرکت داده شدند. نمونه ها با روش غیراحتمالی ساده انتخاب گردیدند. شاخص های تعادلی آزمودنی ها در دو گروه در حالت های ایستاده روی دو اندام، اندام راست و چپ با چشمان باز و بسته اندازه گیری شد. افراد گروه آزمون ده جلسه تمرین تعادلی پیشرونده انجام دادند و مورد ارزیابی مجدد قرار گرفتند. سپس شاخص های تعادل قبل و بعد از تمرین در گروه آزمون با گروه افراد سالم مقایسه شد.   یافته ها: شاخص های تعادل کلی و جلویی- پشتی در گروه آزمون قبل و بعد از تمرین در حالت های مختلف تفاوت معنی داری داشت. دامنه معنی داری این اختلاف ها برای شاخص کلی تعادل با چشمان باز و شاخص جلویی- پشتی تعادل با چشم بسته به ترتیب 01/0 p< و 0001/0 p< بود. شاخص های تعادل در گروه آزمون قبل از تمرین در مقایسه با گروه افراد سالم تفاوت معنی دار داشت (006/0 p< ). پس از انجام ده جلسه درمان با تمرین تعادلی در گروه آزمون شاخص های تعادل در دو گروه تفاوت معنی دار نشان نداد.   نتیجه گیری: با توجه به نتایج، می توان گفت که درمان با تمرین های تعادلی می تواند موجب بهبودی شاخص های تعادل افراد دیابتی مبتلا به نوروپاتی شود. این بهبودی در حالت چشم باز بسیار چشمگیرتر است. بنابراین درمان با تمرین های تعادلی برای توانبخشی بیماران دارای نوروپاتی دیابتی توصیه می شود.   واژه های کلیدی: تمرین های تعادلی، دیابت، شاخص تعادل، نوروپاتی